Kippen die met EDS besmet zijn, worden niet klinisch ziek en daarom gaat het met name om een ziekte van economisch belang. Een uitbraak van deze aandoening gaat immers gepaard met een snelle daling in de eiproductie, alsook aantasting van de eischaal (dunne, zachte eischalen en eieren zonder eischaal/windeieren). Dit komt voornamelijk voor bij het begin van de leg of rond de piekproductie en kan 4 tot 10 weken aanhouden.
Het virus wordt via verticale transmissie overgebracht op kuikens en die kunnen dan later bij het begin van de productieperiode EDS doormaken en het virus uitscheiden via faeces en abnormale eieren. Horizontale spreiding is bijgevolg ook mogelijk, bijvoorbeeld via eiertrays. Met ganzen en eenden als reservoirgastheren bestaat ook de kans op besmetting van commercieel pluimvee vanuit wildreservoirs.
Bruine hennen zijn veel gevoeliger voor het virus dan witte hennen en vermeerderingsdieren; de reden waarom bruine hennen in Nederland vrijwel altijd gevaccineerd worden tegen EDS.
Inzetten van het ruiproces kan de eiproductie herstellen na infectie van leghennen met EDS. Behandelen met supplementen of medicijnen is zinloos; daarom wordt geadviseerd hygiënisch te werk te gaan, bijvoorbeeld wassen en desinfecteren van plastic eiertrays voor gebruik, strikte bioveiligheidsmaatregelen te nemen (geen contact met mogelijke wildreservoirs) en de opfok op 14-16 weken leeftijd te vaccineren. Sinds er gevaccineerd wordt, is het een zeldzame ziekte geworden.
